Een bijdrage van Bastiaan de Zwitser

Ik moet aan de duivel denken bij het thema van de wereldverteldag 2024. Want als er iemand goed is
in bruggen bouwen, dan is dat wel de duivel. Ergens langs de Gotthardpass in Zwitserland heb je zo’n
bruggetje wat volgens de sage door de duivel werd gemaakt. Alle vorige bruggen gingen kapot. Dus
de duivel bouwde een brug die niet kapotging. Best knap.
Bruggen bouwen, elkaar verbinden in tijdens van oorlog, polarisatie en eenzaamheid, dat vergt wel
wat van die duivelskracht. Want het lijkt soms nogal onmogelijk om die verschillen te overbruggen.
Maar misschien schuilt in verhalen wat van die kracht. Om niet naar de verschillen te kijken, want die
zijn er altijd genoeg, maar naar de overeenkomsten. Een mooi verhaal vertelt over iets waar we ons
in kunnen herkennen. Iets wat we met elkaar gemeen kunnen hebben. Die gemeenschap kan
verbinden. Dat doen verhalen soms.
Dus moeten we allemaal nu naar een kruispunt in het bos om bij middernacht de duivel te roepen en
om zijn krachten te vragen? Ik voor mijn part ga dat niet doen. Ik aanvaard dat de brug die een
verhaal kan bouwen iedere keer weer afgebroken kan worden. Niks is eeuwig. Maar ik denk, nee ik
hoop, dat de gemeenschap altijd weer verbonden kan worden met een mooi verhaal. En die hoop
drijft mij om mooie verhalen te vertellen.