Hoe bouw ik bruggen in verhalen?

Het heerlijke van een verhaal vind ik dat je hierin eindeloos kan verbinden.

Het slot met het begin, de ene personage met de andere, de bovenstroom met de onderstroom, een boom met de stevigheid en standvastigheid van een hoofdpersoon, een dier met een eik, een gedachte met een kleur of symbolisch voorwerp, dit voorwerp met een droom en de droom met de clue van het verhaal.

De verbindingen zijn oeverloos. Omdat ik een muzikaal verteltheater heb verbind ik ook nog eens muziek aan de gevoelens, emoties en sferen in een verhaal.

Giovanni Massetti vroeg o.a. aan mij welke bruggen ik in verhalen sla.

Al mijmerend kom ik als eerste uit bij de brug tussen mensen en dieren, tussen mensen en natuur ( natuur en natuur dus:), tussen hoofd en lichaam. Dit zijn thema’s die mijn geest blijven bezighouden, mijn hart blijven aanraken. Hierin is nog veel te winnen in de wereld. Ik wil luisteraars herinneren aan deze verbinding, ze glimpen hiervan laten opvangen, ze voor zover ik dit kan vleugen laten ervaren van deze natuurlijkheid. De verhalen die ik vertel spelen zich overal op de wereld af. Zo ben ik dit jaar wederom bezig met het verhaal: de Oude Man en de Zee van Ernest Hemingway, dat zich afspeelt aan de kust en in de golven van Cuba. Hierin gaat een oude man de zee op omdat hij nog éen keer een hele grote vis wil vangen. Wat bekoort is de vriendschap die hij voelt voor de vogels en de vissen. Ook vertel ik Bod Pa van Anton Quintana, een verhaal dat zich afspeelt in Centraal Azië op de steppen, voor het grootste deel bij een herdersvolk. Bod Pa reist sinds dag en jaar samen met een wolf en een raaf. De verhalen die ik zelf schrijf zijn meestal eveneens doorweven met fauna en flora.

Al mijmerend ontdekte ik dat ik vrijwel geen verhaal vertel waarin ik een brug sla tussen mensen van verschillende culturen. Blijkbaar is dit niet een thema dat mij persoonlijk bezighoudt tot op heden. Verhalen hierover kunnen me wel raken natuurlijk maar ze bewegen niet lang genoeg rond in mijn wezen om er zelf expressie aan te geven. Ik kan me herinneren dat ik eens tijdens een spirituele workshop in Portugal de opdracht kreeg om tegen iedere deelnemer uit welk land dan ook te zeggen: I belong to you. Ik hoor bij jou. Dit raakte mij diep toen. Ik voelde dat het zo was. Komt het door de vanzelfsprekendheid die ik hierin ervaar dat ik er niet over begin te vertellen? Ineens komt in me op dat het voor een wereldwijde verbinding tussen mens en natuur natuurlijk ook belangrijk is dat verschillende culturen zich wereldwijd met elkaar verbinden: ja alles heeft met alles te maken, alles is verbonden met alles!

Dit voelbaar en voorstelbaar te maken is iets waar ik me mee kan verenigen en nog jaren met plezier voor in zal zetten. Gewoon omdat het kan.