Bruggen bouwen

Als je een tijd geleden door het Vlaamse landschap reed, zag je hier en daar bruggen, net handen die

werden uitgestoken naar het niets. Die bruggen hadden geen verbinding met het wegstelsel, ze stonden er

als compensatie voor Waalse bruggen, die wel nodig waren. Als er geld werd uitgegeven in Wallonië,

moest dat in Vlaanderen ook gebeuren op dezelfde manier! Maar de wegen naar die Vlaamse bruggen

kwamen er nooit en die onnodige bruggen zijn ondertussen verdwenen.

Ik zie, hoor en voel overal verharding in onze samenleving. Er zijn scherpe meningen, mensen worden

bedreigd, er zijn haatdragende berichten. Ja, ik heb me al wel eens in zo’n verhitte discussie geworpen en

dan merkte ik dat hoe redelijker ik probeerde te zijn, hoe meer olie ik blijkbaar op het vuur gooide. Zo

werkt ‘bruggen bouwen’ blijkbaar niet, maar hoe moet het dan wel?

Ik zou me eerst al niet meer richten op die uiterste polen, de brandstichters. Die zijn namelijk 100%

overtuigd van hun gelijk. Die drukken zich uit in absolute termen: alle, niemand, altijd, nooit, iedereen…

Die brandstichters zoeken mensen uit om voor hun kamp te kiezen. En ze zoeken die uit een grote

middengroep. Er is een grote, heterogene groep die eigenlijk niet zo zeker weet wat het wil. Maar die

groep heeft wel vragen, wordt niet gehoord of is onzeker en bang in onze snel veranderende maatschappij.

Die groep wil ik bereiken, groter maken en versterken.

En vertellen is hiervoor een prima middel. Vertellen is interactie met het publiek. Er ontstaat een plaats

waar mensen echt luisteren, waar kan gepraat worden, waar moeilijke vragen gesteld kunnen worden en

waar je ook kan blijven zitten met moeilijke antwoorden. Verhalen geven hoop, ook al loopt het verhaal

niet af zoals je het graag zo willen.

Dus verspil je energie niet, maar reik de hand aan die grote groep. Ween, lach en wees boos samen met

anderen die het ook niet weten en ook bang, verdrietig of boos zijn. Reik ze de hand en weet het samen

even niet. En dan vinden we samen die plaats van Rumi. ‘Out beyond ideas of wrongdoing and

rightdoing, there is a field. I’ll meet you there.’

Rien Van Meensel is al twintig jaar gefascineerd door vertellen en verhalen. Ze is mentor in de

vertelopleiding ‘Walking the Wildwood’ bij Shonaleigh Cumbers in de UK. Ze trekt op vraag rond met een

vertelwagen (i.o.v. Koppenkast) en brengt vertelvoorstellingen zoals ‘Onvoorstelbare hoop’, ‘Leven met

de oorlog als decor’, waar gebeurd verhaal tijdens WO I, ‘Een zwaan, een korenbloem en een uitgestoken

hand’. Ze begeleidt ook mensen die hun levensverhaal op een podium willen brengen. Momenteel werkt ze

mee aan projecten i.v.m. ‘Ontmoetingen versus toxische gesprekken’ en ‘Personal Storytelling en

spanningsvelden in de samenleving’.

Info bij www.verhalenvoorhetleven.be of rienvm@yahoo.co.uk